Więźba dachowa
Krokiew-murłata najważniejszym połączeniem więźby
Wśród wielu połączeń elementów więźby dachowej, z jakimi możemy się spotkać jest połączenie krokiew-murłata. Oczywiście każde połączenie jest ważne, ale gdy tak często mamy do czynienia z dachami rozporowymi, połączenie krokiew-murłata musi przenieść największe obciążenia i zapewnić stabilne podparcie dla całego dachu.
Bez względu na schemat statyczny dachu, obciążenia, typ pokrycia, rozpiętość, są projektanci i wykonawcy którzy uważają, że gwóźdź krokwiowy wbijany przez krokiew do murłaty jest jedynym słusznym rozwiązaniem.
Połączenie na gwóźdź krokwiowy ma wiele wad o których warto wiedzieć. Przede wszystkim siły, jakie może przenieść gwóźdź krokwiowe są naprawdę małe. Nośności zarówno na ścięcie jak i wyrywanie gwoździa krokwiowego nie przekraczają 3 kN (300 kg). Montaż gwoździ krokwiowych wymaga wstępnego nawiercenia. Ignorowanie tego zalecenia w połączeniu z wilgotną tarcicą tak powszechnie stosowaną na polskich budowach musi skutkować pękaniem drewna.
Alternatywą dla gwoździ jest zastąpienie ich długimi wkrętami z łbem talerzykowym.
Na pewno jest to rozwiązanie lepsze, bo nie wymaga wstępnego nawiercania, ale w dalszym ciągu nie rozwiązuje najważniejszego problemu, jakim jest mała nośność takiego połączenia.
Related Content
Złącza płatwiowo-krokwiowe – zabezpieczenie dachu przed poderwaniem
Złącze krokwiowo-płatwiowe SVI
Zastosowanie złączy płatwiowo - krokwiowych sprawdza się w połączeniu krokiew-murłata w sytuacji, gdy dominującym obciążeniem jest siła podrywająca połać dachową. Takie zjawisko jest niezwykle niebezpieczne szczególnie dla dachów o niewielkim nachyleniu i lekki pokryciem (blachodachówka). Stosując w połączeniach złącza płatwiowo-krokwiowe należy pamiętać, aby montować je w układzie diagonalnym (po przekątnej).
Złącza krokwiowo-rozporowe – zabezpieczenie dachu przed rozporem
Złącze krokwiowo-rozporowe SFN
Szczególny rodzaj złączy przeznaczony do dachów o dużych rozpiętościach i generujących bardzo duże siły rozporu. Dotyczy to głównie więźb krokwiowych i krokwiowo-jętkowych w obiektach o dużej odległości między podporami. Zabezpieczenie więźby przed rozporem na murłatach jest sprawą kluczową. Złącza, które bardzo dobrze sprawdzają się w takich sytuacjach to np. SFN lub SFHS. Złącza są tak zaprojektowane, aby obejmowały murłaty od strony wnętrza budynku. Dodatkowo zastosowana jest bardzo duża ilość gwoździ wbijana zarówno w wierzch murłaty jaki element mocowany. Wszystko to sprawia, że nośności na siłę poziomą (rozpór) tych połączeń sięgają 100 kN (10 ton!). Oczywiście nie należy zapominać o zabezpieczeniu murłaty i odpowiednie jej zakotwienie do wieńca.
Złącza kątowe – najpopularniejsze rozwiązanie
Złącze kątowe E20
Najbardziej uniwersalnym rozwiązaniem dla zabezpieczenia więźby przed poderwaniem lub rozporem jest zastosowanie złączy kątowych. Wybór właściwych złączy zależy od geometrii i nośności połączenia. Większość złączy kątowych posiada duże otwory, które umożliwiają montaż bezpośrednio do wieńca lub innych elementów betonowych. Nośność połączeń z wykorzystaniem kątowników jest znacznie większa niż tradycyjne połączenie z gwoździem krokwiowym.
